طنزپرداز آمریکایی، کورت فون گوت، می‌گوید:
«وحشت واقعی را وقتی احساس خواهی کرد که روزی از خواب برمی‌خیزی و می‌بینی، هم‌کلاسی‌های دوران مدرسه‌ات؛ کشور را اداره می‌کنند!»
تا حالا چند نفر را دیدیم که بگه من دوست دارم وقتی فرزندم بزرگ میشه رهبر گروه ارکست بشه !؟ رئیس کارخانه عروسک چوبی بشه !؟ شهردار فلان شهر بشه !؟ واقعاً فکر شو را کردیم ؟؟ چرا آرزو هامون و تلاش هامون را محدود می کنیم؟ چرا فکر می کنیم اگه فرزندمون درس بخونه و دکتر و مهندس بشه دیگه تمومه ؟؟؟ چطور یه مهندس صاحب کارخانه ماشین سازی میشه و یکی نه ؟ چرا به آرزو هامون بال و پر نمی دیم ؟؟ بیاید فکر کنیم فرزندمون رئیس جمهور باشه یا سفیر ایران در فلان کشور خارجی یا صاحب یک کارگاه بزرگ مبل سازی ؟؟ یا یک مددکار اجتماعی پر دغدغه؟؟
اگه خیلی ها می گن فرزندانشون را برای این نمی فرستن مدرسه که درس بخونن ، علم یادبگیرن ، برن دانشگاه و درنهایت یه کار خوب داشته باشن تا خوشبخت بشن ...
ما می گیم فرزندمون را بفرستیم مدرسه تا درس بخونن، تجربه کنن ، مهارت یادبگیرن، تعامل یادبگیرن ،کتاب خون بشن ، خلاق بشن، خطا کنن و از خطاهاشون درس بگیرن، مقاطع تحصیلی را تا حد نیاز بالا برن ، یه شغل خوب داشته باشن ، درآمد خوب داشته باشن ، کارمند یا رئیس خوبی باشن و... یه همسر خوب بشن ، یه پدر یا مادر خوب برای فرزندشون باشن ، یه فرزند خوب برای پدر و مادرشون باشن ، سلامت روح و روان داشته باشن از همه مهم تر تو زندگی هدف داشته باشن! تا سعادتمند بشن...
آنجا که نومیدی است .... بادا که امید آوریم!!!
و اما ما !!!!دیر زمانی پیش.....
- مدرسه ای برپا کرده ایم :
تا راهی دیگر گونه را طی کنیم ! راهی به سوی یک زندگی زیباتر...
- بستری مهیا نمودیم :
برای رشد و بالندگی کودکان این مرزوبوم و فارغ از هر تنش ، استرس و رقابت
- محیطی گرم کرده ایم :
از شادی های کودکانه مملو از حس نشاط ، امید ، علم آموزی و مهارت پروری
- مکانی ساخته ایم:
از خشت خشت محبت ، صداقت و عدالت بدون هیچ خشونت، یاس و سرخوردگی
- فضایی ایجاد کرده ایم:
برای آموختن مفهوم زیبای زندگی در مسیر تجربه های خوب دوستی و کارگروهی برای داشتن عزت نفس و اعتماد به نفس و حس مسئولیت پذیری و جرات مندی برای ورود به دنیای واقعی
باور کنیم لوح دل های صاف کودکان بزرگترین سرمایه آنان است، سرمایه را هدر ندهیم و پر از آمال وآرزوهای شیرین و دست یافتنی کنیم.
ما معتقدیم
«وحشت واقعی را وقتی احساس خواهی کرد که روزی از خواب برمی‌خیزی و می‌بینی، هم‌کلاسی‌های دوران مدرسه‌ات؛ کشور را اداره می‌کنند!»
تا حالا چند نفر را دیدیم که بگه من دوست دارم وقتی فرزندم بزرگ میشه رهبر گروه ارکست بشه !؟ رئیس کارخانه عروسک چوبی بشه !؟ شهردار فلان شهر بشه !؟ واقعاً فکر شو را کردیم ؟؟ چرا آرزو هامون و تلاش هامون را محدود می کنیم؟ چرا فکر می کنیم اگه فرزندمون درس بخونه و دکتر و مهندس بشه دیگه تمومه ؟؟؟ چطور یه مهندس صاحب کارخانه ماشین سازی میشه و یکی نه ؟ چرا به آرزو هامون بال و پر نمی دیم ؟؟ بیاید فکر کنیم فرزندمون رئیس جمهور باشه یا سفیر ایران در فلان کشور خارجی یا صاحب یک کارگاه بزرگ مبل سازی ؟؟ یا یک مددکار اجتماعی پر دغدغه؟؟
اگه خیلی ها می گن فرزندانشون را برای این نمی فرستن مدرسه که درس بخونن ، علم یادبگیرن ، برن دانشگاه و درنهایت یه کار خوب داشته باشن تا خوشبخت بشن ...
ما می گیم فرزندمون را بفرستیم مدرسه تا درس بخونن، تجربه کنن ، مهارت یادبگیرن، تعامل یادبگیرن ،کتاب خون بشن ، خلاق بشن، خطا کنن و از خطاهاشون درس بگیرن، مقاطع تحصیلی را تا حد نیاز بالا برن ، یه شغل خوب داشته باشن ، درآمد خوب داشته باشن ، کارمند یا رئیس خوبی باشن و... یه همسر خوب بشن ، یه پدر یا مادر خوب برای فرزندشون باشن ، یه فرزند خوب برای پدر و مادرشون باشن ، سلامت روح و روان داشته باشن از همه مهم تر تو زندگی هدف داشته باشن! تا سعادتمند بشن...
آنجا که نومیدی است .... بادا که امید آوریم!!!
و اما ما !!!!دیر زمانی پیش.....
- مدرسه ای برپا کرده ایم :
تا راهی دیگر گونه را طی کنیم ! راهی به سوی یک زندگی زیباتر...
- بستری مهیا نمودیم :
برای رشد و بالندگی کودکان این مرزوبوم و فارغ از هر تنش ، استرس و رقابت
- محیطی گرم کرده ایم :
از شادی های کودکانه مملو از حس نشاط ، امید ، علم آموزی و مهارت پروری
- مکانی ساخته ایم:
از خشت خشت محبت ، صداقت و عدالت بدون هیچ خشونت، یاس و سرخوردگی
- فضایی ایجاد کرده ایم:
برای آموختن مفهوم زیبای زندگی در مسیر تجربه های خوب دوستی و کارگروهی برای داشتن عزت نفس و اعتماد به نفس و حس مسئولیت پذیری و جرات مندی برای ورود به دنیای واقعی
باور کنیم لوح دل های صاف کودکان بزرگترین سرمایه آنان است، سرمایه را هدر ندهیم و پر از آمال وآرزوهای شیرین و دست یافتنی کنیم.
ما معتقدیم به
آموزش و پرورش دو بال رشد هر انسان می باشد
و تلاش می کنیم با توجه به تفاوت های فردی هر دانش آموز مسیر رشد را برای او هموار سازیم.
ما به سعادت کودکان فکر کردیم؛ گام برداشتیم و هدف ساختیم.
ما برای حیاتی بزرگ می‌کوشیم. اصلی‌ترین هدف ما در دبستان هدف، آموختن زندگی است؛ آموختن ارتباط با پدر و مادر و سایر اعضای خانواده، ایجاد تجربه خوب دوستی و کار گروهی، شناخت جامعه و توانمندی برای روبرو شدن با دنیای واقعی، شناخت طبیعت و ارتباط با محیط زیست، و از همه مهم‌تر ایجاد ارتباط سالم با «خود» و تمامی احساسات و درونیات آن.
تحصیل و کسب توانایی آموزشی، در نگاه ما بسیار بااهمیت است؛ ما به شیوه‌های تدریس، به موفقیت‌های تحصیلی، به داشتن نمرات خوب، اهمیت می‌دهیم؛ اما هویت و ارزش خود و دانش‌آموزان‌مان را به میزان قبولی در مدارس تیزهوشان گره نزده‌ایم. ما برای کسب اعتبار در چشم مردمان، دانش‌آموزان را قربانی نمی‌کنیم.ما به زندگی می‌اندیشیم. حاصل دسترنج ما کمّی نیست که بتوان با تعداد عکس افتخار آفرینان روی درب مدرسه آن را نشان داد! ما به دنبال کیفیتی هستیم که آن را در بطن زندگی جاری می کنیم و خواهیم دید.
بیایید تا در کنار هم، برای رسیدن به دنیایی سرشار از مهر و برادری تلاش کنیم؛ دنیایی که در آن کودکان به عوض خودکم‌بینی و کسالت و ناخن‌جویدن‌های سرشار از اضطراب، به زمزمه‌ی‌های تمامی جانداران گوش‌می‌سپارند و با والدین خود بر سفره‌ی امید، شوق و سرزندگی می‌نشینند.
به راستی که پرورش از آموزش فراتر است. آموزش را در هر سنی که باشی می توانی بیاموزی ؛ اما پرورش حکایت خشت کج اولی را دارد و اگر سامان نبیند؛ تا ثریا هم خمیده دل بالا می رود و زمانی که در پرورش به موفقیت رسیدی ؛ قطعا آموزش را هم نهادینه کرده ایم.